Halverwege mei reisden Tristan en Patrick af naar de Verenigde Staten voor een lange trip met twee gravelkoersen en de laatste World Cups van dit seizoen. Tandemteam Bangma beleefde van alles tijdens de koersen en kunnen terug kijken op een unieke ervaring.
Eerste stop: Gravel Loco`s
Nadat Patrick en Tristan veilig waren aangekomen in de Verenigde Staten konden de heren een beetje acclimatiseren en de trainingen oppakken richting de Gravel Locos Hico in Texas. Op 20 mei stond de koers op het programma. Tristan en Patrick nestelden zich in de kop van de koers en zaten met Laurens Ten Dam in de kopgroep. Die groep werd echter ingerekend. Na 80 kilometer reden Patrick en Tristan lek op een slecht moment, net voor drie lastige klimmetjes. “We hebben geprobeerd het wiel snel te pluggen, maar dat lukte niet. Dus moesten we een nieuwe binnenband steken. Dat ging goed, alleen toen brak het tubeless ventiel af. We hebben maar liefst 2,5 uur in de berm gestaan en gezeten om het weer voor elkaar te krijgen. Uiteindelijk kwam er een volgauto van de koers en die kon ons gelukkig helpen. Onze koers zat er natuurlijk wel op, maar we hebben toch de finish gehaald. Het was een mooie ervaring en een goede training voor Unbound”, aldus Tristan.
Derde World Cup in Huntsville
Een week later stonden Patrick en Tristan met de wegtandem aan het vertrek van de World Cup in Huntsville Alabama. De benen waren goed hersteld, want in de tijdrit greep het Nederlandse koppel de winst. Enkele dagen later was het ook raak in de wegrit. “Het was een harde koers. Al snel reed het Ierse en Canadese koppel weg. Er werd direct naar ons gekeken, maar wij hielden ons nog rustig. Het gat werd op een bepaald moment twee minuten en toen hebben we samen met de Britten de oversteek proberen te maken. Na een lange achtervolging lukte dat en ontstond er een kopgroep van vier tandems. In de sprint waren wij vervolgens de snelste. Daarmee wonnen we niet alleen de World Cup in Huntsville, maar pakten we ook de eindwinst in de World Cup”, deed Tristan verslag.
Slotakkoord: Unbound
De weg werd in de laatste koers weer ingeruild voor het gravel. Tristan en Patrick stonden aan de start van de Unbound. Tien minuten na de elitemannen mochten Tristan en Patrick vertrekken met het overgrote deel van de deelnemers. “Het doel was om die tien minuten dicht te rijden. Alleen het parcours was op sommige plekken veranderd in een modderpoel. Een normale fiets kun je dan nog tillen op die stroken, maar met een tandem is dat vrijwel niet te doen. De eerste modderstrook was al na 17 kilometer en duurde 4 kilometer. Daar hebben we uiteindelijk 50 minuten over gedaan. Toen werd al snel duidelijk dat het deze dag ging om de finish te halen.”
Patrick en Tristan lieten zich niet uit het veld slaan en vochten dapper door. Lekke banden werd dit keer snel geplugd en onderweg werd de fiets nog een paar keer schoon gemaakt in een beekje of riviertje. Was er geen water bij de hand, dan gebruikten de mannen hun handen of een stokje om de modder tussen de wielen en het frame te verwijderen. “Al met al was het een episch avontuur. We hebben onze grenzen verlegd op mentaal en fysiek vlak. De dag na de koers hadden we overal last, maar dat mocht de pret niet drukken .We hebben een fantastische tijd gehad, zowel in als naast de koers met alle Nederlandse deelnemers en omkadering.”
Volgende doelen
Na hun terugkeer in Nederland pakten Tristan en Patrick wat rust. Tristan trok daarna samen met zijn vader op een fietsvakantie van negen dagen om nog wat duurtraining te doen. Binnenkort vertrekt Tristan dan weer op hoogte stage tot 14 juli. Daarna volgen nog twee weken specifieke baantrainingen en dan staat het volgende doel op het programma: het Wereldkampioenschap in Glasgow.